DAG 4 | IC-Verpleegkundige
Deze vierde dag was een combinatie van regen en zonneschijn. De ochtend begon met name wissel vallend, tientallen minuten voor de afspraak zag het er nog somber uit. Eenmaal op de afgesproken plek hield de zon niet op met schijnen. Het begin van wat later een symboliek bleek te zijn: tweestrijdig.
Langs de lijn
Het gesprek wordt gevoerd met Nena Diepgrond, zij werkt namens MedWay als IC-Verpleegkundige vast in Nieuwegein. Hiervoor was dat vast voor 32-uur in Amsterdam-Oost met daarbij een 0-uren contract bij MedWay. De afdeling IC (intensive care) zal ‘dankzij’ het coronavirus bij de meeste mensen bekend zijn, al dan niet, met een wat minder positieve associatie. Gedurende de eerste golf was Nena zelf niet werkzaam, ze zat midden in bevallingsverlof van haar dochter wie ondertussen bijna een jaar oud wordt. Tijdens het gesprek ontstaat er haast verwarring. Zelf was ze tijdens de eerste golf niet aanwezig in het ziekenhuis, terwijl ze erover verteld alsof ze er zelf bij was. Dit illustreert met name de betrokkenheid en passie die Nena heeft voor de IC specifiek en de gezondheidszorg in het algemeen. Ze ervaarde het aan de zijlaan zitten door haar zwangerschap, terwijl op de afdeling handen tekortkwamen, enorm conflicterend. Blij met de komst van haar dochter en tegelijkertijd het gevoel onproductief te zijn zonder een steentje bij te kunnen dragen. Door de werk WhatsApp-groepen en het contact dat ze ook privé met collega’s heeft, ervaarde ze de eerste golf alsnog erg intens. Nena merkt, nu ze weer op de werkvloer staat dat die periode een sterkere band tussen haar collega’s heeft gecreëerd. Ze delen een gemeenschappelijke ervaring wat een enorme indruk heeft achtergelaten en dit is iets dat zij van buitenaf heeft meegemaakt.
Vanuit de frontlinie
Ook al heeft Nena de eerste golf niet direct meegemaakt, wil dat niet zeggen dat ze niet in aanraking is geweest met het virus. Het is in de afgelopen tijd namelijk niet weggeweest en ondertussen hebben we al met meerdere golven te maken gehad. Vragend naar ervaringen in de covid-tijdperk is er een verhaal dat Nena altijd bij zou blijven. Inleidend geeft ze aan dat er relatief vaak koppels op de IC belanden, partners die beide besmet raken en opgenomen moeten worden. Zo geldt dit ook voor de ervaring van Nena. Een vrouw en haar man van oudere leeftijd komen op de IC terecht. Hier werden zij door zuurstoftherapie, een niet invasieve beademing, of ook wel optiflow (zuurstoftherapie middels hoge flow per nasale canule) voorzien van zuurstof. Dit komt erop neer dat de patiënt niet geïntubeerd hoeft te worden en hierdoor bij kennis is en bewegelijker kan zijn. Beide op de IC maar van elkaar gescheiden door enkele wandjes. Nena droeg zorg voor mevrouw en haar collega die voor meneer. Op een moment komt de collega van Nena haar informeren over de situatie van meneer. Deze gaat snel achteruit en de patiënt moet geïntubeerd gaan worden. Het bij elkaar brengen van meneer en mevrouw was door omstandigheden niet mogelijk. De kans dat het fout zou gaan was groot. Nena besloot om als boodschapper tussen beide kamers heen en weer te lopen. Zij moest de meest emotionele berichten overbrengen; blijven vechten, geef niet op, ik hou van je en denk aan je kleinkind dat eind dit jaar geboren gaat worden. De avonddienst van Nena liep af, na de overdracht ging ze naar huis. Enkele dagen later kwam ze terug op de afdeling, het droevige nieuws kwam haar ter ore dat meneer het niet had gehaald. Na een boodschapper te zijn geweest van achteraf de laatste en meest emotionele woorden is dit iets wat Nena zeker zal bijblijven.
Naar de IC
Nena, ondertussen 12 jaar werkzaam in de gezondheidszorg waarvan vijf jaar op de IC, is begonnen met de hbo-opleiding Verpleegkundige. Na vier jaar behaalde zij haar diploma en ging voor ongeveer twee jaar aan de slag op de algemene afdeling. Om vervolgens kortstondig de opleiding Oncologie te volgen. Totdat ze besloot voor de IC te gaan. Na een anderhalf jaar durende opleiding was Nena IC-Verpleegkundige. Tijdens de opleiding werd Nena begeleid door Vincent met wie zij uiteindelijk een hechte band heeft opgebouwd.
Noodlottig voorval
Deze band is mede zo sterk geworden door het volgende verhaal dat Nena vertelde. Een kleine vier jaar geleden gebeurde er een noodlottig voorval. Op een specifieke dag stond Nena ingeroosterd voor een avonddienst. Voor zover niets uitzonderlijk de rest van de dag verliep voor haar ook als normaal. Dit gelde niet voor haar opa. Hij was druk bezig met het inslaan van paaltjes in de tuin van de buurman. Terwijl hij aan het werk was werd hij geraakt door een hartstilstand. Al snel was de huisarts ter plaatse die begon met reanimeren, hierin werd de huisarts afgewisseld door de professioneels van de ambulance. Na 40 minuten reanimatie kreeg hij een puls en werd met spoed meegenomen naar het ziekenhuis. Op de voet gevolgd door de moeder, tante en oma van Nena. Haar opa werd meegenomen naar de IC en werd hier behandeld. Op dat moment beseft de moeder van Nena, dat in hetzelfde ziekenhuis op deze afdeling de dienst van Nena bijna zou gaan beginnen. Ze waarschuwt de afdeling en er wordt gezorgd dat Nena begeleidt, maar onwetend de afdeling opkomt. Met een kleine grap en grol komt Nena de afdeling opgelopen om tegelijkertijd haar moeder daar te zien. De blik in haar ogen zegt genoeg, maar om wie het gaat is Nena niet duidelijk. Ze verstijft voor een moment en probeert te raden te gaan wie het zou kunnen zijn. Haar moeder geeft aan dat het om haar opa ging. De teamleider nam Nena apart en gaf aan dat ze deze dienst maar moest overslaan. Ook gaf hij aan welke verpleegkundige de zorg voor haar opa op zich gingen nemen, dit was onder andere Vincent. Uiteindelijk redde hij het niet en overleed in het ziekenhuis op de IC.
